منطقه آذربایجان به علت کوهستانی بودن اغلب قسمتهای خود دارای غارهای بزرگی است که بعضی از آنها مثل غار علیصدر، غار سهولان (بین مهاباد و بوکان) غار کبوتر در مراغه، غار کتله خور (قیدار زنجان) از نظر وسعت، عمق و رنگ قندیل های زمنی و هوایی (استالاگتیت و استالاگمیت) و زیبایی های خدادادی در حد […]
منطقه آذربایجان به علت کوهستانی بودن اغلب قسمتهای خود دارای غارهای بزرگی است که بعضی از آنها مثل غار علیصدر، غار سهولان (بین مهاباد و بوکان) غار کبوتر در مراغه، غار کتله خور (قیدار زنجان) از نظر وسعت، عمق و رنگ قندیل های زمنی و هوایی (استالاگتیت و استالاگمیت) و زیبایی های خدادادی در حد و آوازه جهانی هستند اما از غارهای طبیعی متوسط که جزو غاهای جوان بوده و قندیل های آن در حال زایش و افزایش است غاز دویوجان مرند را می‌توان نام برد.
این غار که در نزد اهالی به (ماغارا) معروف است در ۱۰ کیلومتری شمال شرقی دویوجان و حدودا ۴۴ کیلومتری مرند قرار دارد.
برای رسیدن به این غار بایستی از مرند به جاده اردکلو وارد شده و پس از عبور از اردکلو، بناب جدید، رزغان وارد روستای دویوجان شوید. این جاده تماما آسفالته می باشد. روستای دویوجان ۹۰۰ نفر جمعیت دارد که در ۲۵۰ خانواده جمعند. خانه های روستا بدشکل و گلی هستند و اهالی بیشتر به دامداری مشغولند. روستا مخابرات، مرکز بهداشت و مدرسه راهنمایی دارد. اهالی مهربان روستا با صمیمیت و لجاجت قابل تحسینی سعی دراند حافظ لباس های رنگارنگ محلی آذربایجانی باشند. با توجه به هوای ییلاقی و خنک روستا که به ۸ تا ۹ ماه می کشد اطراف روستا حتی کوهپایه ها از مراتع مرغوب پوشین شده است. اهالی نیز اغلب از لباس و کلاه پشمی و زن ها از شلیته – تومان استفاده می کنند. لباس هایی که پر از رنگ های شاد طبیعت مثل زرد، قرمز، سبز و آبی است.
ماشینت را در روستا جا می گذاری و خود با کوله ای از وسایل پای پیاده به طرف شرق به راه می افتی. وقتی به پای کوه رسیدی، راهت را به سمت شمال ادامه می دهی. برای رسیدن به منطقه (دیزه چال) که غار در آنجا واقع است دو راه وجود دارد یکی از جاده مالروی که در کوه و کمر ساخته اند و دیگر از میان دره بین دو کوه. این دره شما را مستقیما به دیزه چال هدایت می کند. از هر کدام از این راه ها که گذر کنی تمام دور و برت پر از زیبایی و پر از گیاهان طبی و خوراکی و درختچه های خودرو است. بوی عطر گیاهان پاوا، ترشک، قزه یاغی، اوغلان اوتو، گوزو قولاغی، توهلوجه، کهلیک اوتو، بوغور، شوشه هیل، عشوت (که یک ضد عفونی کننده طبیعی است)، گووزابان، بالدیرقان، زرنک، یئمیشان، داغ امرودو و …مستتت می کند.
پس از حدود سه ساعت پیاده روی، در نهایت می رسی به منطقه با صفای دیزه چال، منطقه ای که هر طرفش پر است از گل و لاله و سنیل، حتی بته های گون نیز با کومه های پر از گل به پیشوازت می آیند. و در میان اینهمه زیبایی، رودخانه آغ سو را میبینی که از هر چند متری آبشارهای بزرگ و کوچکی ایجاد کرده و با صدای آرامش بخش خود، خستگی از تنت به در می رود. غذایی خورده و کمی استراحت می کنی و بعد برای رسیدن به غار خیز بر می داری.
غار در انتها دست چپ دیزه چال قرار دارد که با یک کوهنوردی نیم ساعته تقریبا مشکل به دهانه دو حفره ای غار می رسی. برای دیدن زیبایی های غار چراغ دستی های قوی هود را روشن می کنی. غار محوطه وسیعی دارد. پهنای غار از ۵ تا ۱۰ متر می رسد و ارتفاع غار نیز از دو متر تا ۱۰ متر در نوسان است. ابتدای غار گلی و لغزنده است ولی بقیه جاها به خاطر رسوب گذاری آهکی سفت و سخت است.
حتماً شما هم از دیدن این همه زیبایی به وجود می آیید. اما از اینکه بعضی از بازدید کننده ها بی فرهنگ روی استالاگمیت ها را با اسپری رنگی نوشته و یا آنها را برای لحظه ای خنده و هنرنمایی پهلوان پنبه ای، طعمه تیشه بی خردی خود کرده و شکسته اند دلت به درد می آید. به خصوص اگر بدانید که برای رسوب گذاری یک سانتیمتر از هر ستون سقفی یا کفی ده ها سال لازم است.
غار حدود ۲۰۰ متر عمق دارد. در میانه های راه، راهرو باریکی است که به طبقه زیرین غار راه دارد. طبقه زیرین غار سه شاخه می شود که دوتا از این شاخه ها پس از طی حدود ۱۵۰ متر بسته است اما راه سوم باز است و هنوز شناسایی نشده است. البته در طبقه همکف هم مناطقی جود دراد که بایستی به صورت علمی این مدخل ها گشاد شوند تا محوطه های ناشناخته آنها مورد شناسایی قرار گیرند. طبقه زیرین این غار تامین کننده اصلی آب رودخانه آغ سو است.
- نویسنده : علی فرهاد
