نینجاهای تبریزی؛ دو، پرش و آدرنالین
نینجاهای تبریزی؛ دو، پرش و آدرنالین
فرض کنید ماشینتان را پارک کرده‌اید و یا پشت چراغ قرمز ایستاده‌اید که یکی مثل برق و باد از روی ماشینتان می‌پرد و رد می‌شود و یا با آرامش کامل در پارکی قدم می‌زنید که یکی پله ها و نیمکت های سر راهش را نه مثل من و شما بلکه مثل یک ژیمناستیک کار رد می‌کند. چه واکنشی نشان می‌دهید؟ اگر با چنین فردی برخورد کردید اصلاً تعجب نکنید چون شما یک پارکورکار دیده اید. پارکورکار ورزشکاری است که بدن آماده‌ای برای پرش،جهش و دو دارد و همیشه و همه جا می‌تواند از این توانایی‌ها استفاده کند.

پیدایش پارکور

کسانی که فیلم یاماکازی را دیده اند حتماً به خاطر دارند که فیلم داستان هفت جوان را روایت می‌کند که با حرکات پارکور زندگی خاص خود را دارند. بعد از پخش این فیلم از تلوزیون بود که خیلی‌ها با پارکور آشنا شدند و در شهرهای مختلف ایران گرایش به سمت پارکور بیشتر شد. بعضی‌ها صحنه‌های بدون بدل کاری فیلم را غیر واقعی دانستند ولی برخی هم شیفته پارکور شدند .همیشه یک تعریف کلی از پارکور وجود داشته است. پارکور هنر حرکت از نقطه‌ای به نقطه‌ دیگر است که این جابه جایی با بهره گیری از توانایی‌های بدن و با حرکاتی مثل پرش و غلتیدن، موانع سر راه را پشت سر گذاشتن و در کمترین زمان ممکن به مقصد رسیدن است. اگر عبور از موانع با حرکات نمایشی و آکروباتیک انجام شود فیری رانینگ نامیده می‌شود. برای مثال یک فرد عادی وقتی به یک ارتفاع می رسد دنبال پله برای پایین آمدن از آن می گردد اما یک پارکور کار از آن ارتفاع می پرد. یک آدم عادی وقتی به یک مانع می رسد مسیرش را عوض می کند اما یک پارکور کار آن مانع را با یکی از حرکات پارکور پشت سر می گذارد. پایه گذاری این ورزش در کشور فرانسه صورت گرفته و بنیان گذاران  آن دیوید بل و سبایتیین فوکان هستند که دیوید بل بیشتر در شاخه پارکور و سبایتیین فوکان در شاخه فیری رانینگ فعالیت می کنند. « پارکور همیشه وجود داشته است. ما فقط برای آن اسم پیدا کردیم و ما خالق آن نیستیم. ما فقط وجود آن را ثابت کردیم. انسان‌های اولیه هم از حرکات پارکور استفاده می کردند» سخنان سبایتیین فوکان در مورد ورزش پارکور است. در‌واقع فرق پارکور با فیری رانینگ از جمله معروف دئیوید بل کاملاً آشکار می شود« با پارکور کسی را از آتش نجات می‌دهید ولی با فیری رانینگ توجه افراد را جلب می کنید». پدر دیوید،ریموند بل که از سربازان جنگ ویتنام و یک آتش نشان بوده الهام بخش دیوید و سباستین شده و با آموزش‌های وی این ورزش با ترکیب ورزش‌های مختلفی مانند زیمناستیک و با هدف کمک‌کردن به دیگران در مواقع اضطراری، در حاشیه پاریس به وجود آمد. الان در بسیاری از کشورهای اروپایی پارکور ورزش جاافتاده ای محسوب می‌شود و حتی مکان های خاصی برای آن در نظر گرفته اند. ولی در کل پارکور را می‌توان در همه جا(همه جاهایی که مانعی وجود داشته باشد) استفاده کرد.

 

چرا پارکور

شاید خیلی‌ها فکر کنند خوب وقتی مثل بچه آدم می‌توانیم راه برویم چرا کارمان را سخت کنیم؟اصلا پارکور به چه دردی می خورد؟ فراموش نکنیم که پارکور هم ورزشی است که فلسفه وجودی جالبی برای خود دارد. فلسفه اصلی پارکور از توجه هر فرد به  ارزش‌های خاص خود و آگاهی از توانایی‌های خویشتن، برای مبارزه علیه خود و پرورش جسم و روح دارد. در این فلسفه  اتکا به توانایی‌های جسمی و ذهنی تراسور(به کسی که پارکور انجام می‌دهد تراسور گفته می شود) برای کمک کردن به کسانی که در شرایط خاص قرار گرفته‌اند اهمیت داده می شود. به همین دلیل است که در این ورزش خبری از مسابقه و رده‌بندی ورزشکاران و غیره نیست، چون همه فقط برای خودش و نه برای اثبات برتری خود، تمرین می‌کند. مسابقاتی هم که برای این ورزش در نظر گرفته شده بیشتر در بخش فیری رانینگ یا همان حرکات نمایشی می‌باشد. آندریز کاستیس  در کتاب «سفرهای پارکور» می گوید:
« فهم فلسفه پارکور مدت زمانی به طول می انجامد زیرا در ابتدا باید به آن عادت کنید. از آنجائیکه باید حرکات آنرا بطور واقعی انجام دهید ، نیاز زیادی به درک فلسفه آن احساس نمی کنید. اما هنگامی که قادر به تحرک به روش خودتان شوید، می توانید ببینید که پارکور چقدر می تواند زندگی شما را تغییر دهد، نمی گویم که پارکور انجام می دهم اما با پارکور زندگی می کنم زیرا فلسفه آن ، زندگی من شده است، روشی که من کارهایم را با آن انجام می دهم.»

بنابرین پارکور ورزشی است که کمک می‌کند تا هر فرد با آشنایی از توانایی های بدنی خود در زندگی شخصی هم همیشه در مقابل موانع و مشکلات پابرجا باشد.

 

 

نینجاهای تبریزی؛ دو، پرش و آدرنالین

در بین گروه چهار نفریشان فقط هادی زارعی بیست ساله فعال تر از بقیه است. حسین یکی از قدیمی های پارکور تبریز که برای هادی نقش مشوق و استاد را داشته به خاطر مشکلات کاری تمرینات پارکور را کنار گذاشته است. آن‌ها با دایر کردن باشگاه تا کنون بیش از صد نفر را با پارکور و حرکات آن آشنا کرده اند. البته مجوز باشگاه برای ورزش هایی مثل ژیمناستیک و آیروبیک است که جز حرکات ترکیبی پارکور محسوب می شوند. هادی یک تراسور حرفه‌ای است و پنج سالی هست که پارکور قطعه جدانشدنی زندگی‌اش شده است. الان وظیفه آموزش علاقمندان پارکور هم بر عهده اوست. آن‌ها حرکات آکروباتیک پارکور را در باشگاه تمرین کرده و هفته‌ای چهار بار و جمعه ها   بدون استثناء در پارک ولیعصر تمرین می کنند. انجام تمرینات پارکور برای هادی امری کاملاً جدی است چون هر جایی که شرایط مهیا باشد خصوصا در همه پارک‌های موجود شهر این تمرینات را انجام می دهد. به نظر او که اغلب حرکات پارکور را از سی دی های آموزشی آن که در اینترنت هم فروخته می‌شود یاد گرفته است، برای انجام پارکور باید ذهن خلاق داشت چون برای رد کردن مانع  با توجه به توانایی‌های بدنی هر فرد و با ترکیب تکنیک های مختلف باید از حرکات من درآوردی استفاده شود و یک پارکورکار بایستی هر لحظه آماده رد کردن مانع باشد. به نظر او برای شروع پارکور سن خاصی وجود ندارد ولی کسانی که بدن آماده‌ای دارند زودتر از بقیه با حرکات اخت می شوند. برای شروع پارکور هم تمرین دو بهترین تمرینی است که برای علاقمندان توصیه می کند. برای انجام پارکور ابزار یا وسایل خاصی نیاز نیست و فقط پوشیدن لباس راحت و سبک و کفش کپسول دار برای اینکه در پرش ها فشار وارده بر پا را کاهش دهد جز ضروریات است.

در جواب اینکه پارکور برای کسانی که حرکات آن را می‌بینند خطرناک به نظر می‌رسد ولی در رده بندی جهانی ورزش های خطرناک جز خطرناک ترین ها نیست مطمئن می گوید:«اسم پارکور خطرناک به نظر می‌رسد. همه ورزش ها می‌تواند برای ورزشکار خطرناک باشد  ولی نه برای کسی که تکنیک های ورزشی را به درستی یاد گرفته است». خودش را مثال خوبی برای کسانی که فکر می کنند پارکور ورزش خطرناکی است می‌داند چون تا به حال هیچ مشکلی هنگام انجام حرکات پارکور برایش پیش نیامده  و آسیب دیدگی هایش درحد جزئی بوده است. ولی آسیب دیدگی پاشنه حسین را به خاطر می‌آورد و با خنده می گوید:«حسین سر نترسی دارد!».

وقتی با آرامش کامل تعریف می‌کند که به طور اتفاقی و ناخواسته از ارتفاع هفت متری پریده است باورم نمی‌شود کسی که از چنین ارتفاعی پریده صحیح و سالم مقابلم نشسته است. قبلاً رکورد پرش از ارتفاع برای حسین و با پرش از بلندی هفت متری ثبت شده بود ولی الان خود هادی این رکورد را به هشت متر ارتفاع رسانده است.«بار اول به طور ناخواسته از هفت متری پریدم. ولی بعداً به پرش از ارتفاع علاقه‌مند شدم. رکورد هشت متر را وقتی که از بالای یک ساختمان در رشدیه پریدم متوجه شدم. مشکلی برایم پیش نیامد چون پارکور ورزشی است که با استفاده از حرکات آن می‌توان خود را جمع و جور کرد!»

 واکنش مردم برایم جالب است مثلاً وقتی که می‌پرند و یا بالای دیوار راه می‌روند ولی هادی دل خوشی از این واکنش‌ها ندارد چون خیلی‌ها فکر می‌کنند آن‌ها دزد و یا دیوانه اند ولی خوب گاهی اوقات تشویق هم شده اند. در کل او ترجیح می‌دهد رشته ورزشی اش را برای کسانی که از پارکور شناخت ندارند ژیمناستیک معرفی کند. بالاخره ژیمناستیک تأثیر مثبتی بر شنونده دارد!

 

 

  • نویسنده : مریم چرخ انداز